۱۳۸۷/۱۱/۱۲

230

درد عشق همان درد تنهایی است. آمیزش و تنهایی مخالف هم و مکمل هم هستند. نیروی رهایی بخش تنهایی به احساس تقصیر گنگ و در عین حال زندۀ ما روشنی می بخشد: انسان تنها «به دست خدا منزوی شده است» تنهایی هم جرم ما و هم بخشودگی ماست. مجازات ماست اما در عین حال بشارتی است بر این که هجران ما را پایانی است. این دیالکتیک بر همۀ زندگی بشر حکمفرماست.

دیالکتیک تنهایی / اکتاویو پاز/ ترجمه خشایار دیهیمی

هیچ نظری موجود نیست: