467

نانسی سرشار از انرژی است. به من می‌گوید تو دایم غر می‌زنی، نمی‌فهمد مردی که غر نزند مرد نرمالی نیست. می‌گوید تو هرگز به من کمک نمی‌کنی، هر وقت با هم سفر می‌کنیم به من غر می‌زند که چرا وقتی من دارم چمدان ها را باز می‌کنم، تو برای خودت روی تخت ولو می‌شوی، نمی‌تواند درک کند که من همیشه از او خسته‌تر هستم. خودش هر چه قدر هم که خسته باشد، دراز نمی‌کشد اما من از نسل خزندگان هستم و مثلا از کمربند متنفرم. نانسی نمی‌فهمد ناتوانی جسمی یعنی چه. به همان اندازه هم از وجه تراژیک زندگی کلا غافل است. وانگهی، مگر توفیری هم می‌کند؟ نانسی از وقتی که به شورش‌های اجتماعی علاقه‌مند شده‌است و تمام زندگی‌اش شده مادام داچیمنتو و امثال او، احساس خوشبختی می‌کند. دنیا پر شده است از آدم‌های خوشبخت! وقتی زن من شد جذاب بود و این قدر شور و شوق از سر و رویش نمی‌بارید. در رفتارش می‌شد آثاری از ضعف اعصاب یافت. نیز اندکی ضعف وجودی. خیلی جذاب ضعف اراده برای زن نه تنها عیب نیست بلکه حسنی است ظریف. حتی می‌توانم بگویم آن وقت‌ها نانسی از من سرتر بود.


حرمان/یاسمینا رضا/داود دهقان