۱۳۸۷/۰۵/۲۰

64

جامعه اي كه در آن به سر مي بريم ، مجموعه ايست از يك عده بيمار رواني در كنار هم كه به جمع آن ها عبارت "مردم" اطلاق مي شود.تنها راه ادامه حيات در يك جامعه ي افسرده و روان پريش آن ست كه چندان به رفتار اطرافيانت اهميت ندهي ! حضور ديگران تا جايي لازم است كه به حضور تو كمك كند و گرنه چه لزومي ست بر وجود يك رواني در زندگي ات؟ تنها مشكل اين قضيه احساس تنهايي ست كه چندي بعد از عادت به وضعيت ،خودبه خود در تو خواهد مرد !بي انصاف هم نباش ،به ديگران هم حق بده كه تو را بيمار رواني خطاب كنند ،كه صد البته آن هم چندان مهم نيست
منبع نامعلوم

هیچ نظری موجود نیست: