۱۳۸۸/۰۴/۰۷

307

عشق و دانش، این دو شوق نخست، بدان قدر که از آنها بهره یافتم، مرا به سوی آسمان سوق داده اند، اما احساس شفقت و همدردی با رنجهای آدمیان پیوسته مرا به زمین باز گردانده است. پژواک فریادهای دردآلود در قلبم به اهتزاز در می آید. کودکان قحطی زده، قربانیان شکنجه های جلادان ستمکار، کهنسالان ناتوان و بیچاره ای که خود را بار منفوری بر دوش فرزندان احساس می کنند و تمامی دنیای تنهایی و فقر و رنج طنز تلخی است که آرمان های بلند انسانی را ریشخند می کند. در دلم بوده است که از شدت رنجها و کثرت شرور در جهان بکاهم. اما توفیقی نیافته ام و خود نیز از این شرور و بدی ها رنج برده ام.

برتراند راسل/ حسین محی الدین الهی قمشه‌ای

هیچ نظری موجود نیست: