۱۳۸۹/۰۴/۲۵

534

بعضی شعرها، بعضی آهنگ‌ها. نمی‌دانم. مثلن همان شعری که در آن نامه‌ی کذایی که ولش نمی‌کنی نوشته بودم. همه‌اش با این مصرع کوتاه پایان می‌یافت که « ای کاش عشق را زبان سخن بود.» گاهی تعجب می‌کنم که یک ایرانی بعد از شنیدن این شعر لبخندی می‌زند و فقط به همین اکتفا می‌کند که زیبا بود. فقط همین؟

آویشن قشنگ نیست/ حامد اسماعیلیون

۲ نظر:

تنهای وحشی گفت...

گاهی تا چه حد حقیرانه باید این قصه ی قدیمی را شست؟

grotesque گفت...

حس ها در ایران انتزاعی باقی می مانند و تکرار می شوند و همه ش همان حرف اول را تکرار می کنند ... هیچی حس و تفسیر جدیدی ارائه نمی شود . انگار قرار نیست چیزی تغییر کند . حالا هر چقدر هم که قانعشان کنی که بابا منظورمان نابود کردن نیست .